Zelfs zonder Slegers intens genieten van vrouwenvoetbal

Het vrouwenvoetbal verdient net zo veel aandacht als het mannenvoetbal. Want: het is gewoon hetzelfde. Dat is de mening van de 18-jarige Carin Maas uit Someren-Eind (Noord-Brabant). En daarom gaat ze tijdens de 1-1 van Kirsten van de Ven tegen Canada ook extra uit haar dak in het Oranjegekleurde Jan van Tieskes café. TEKST: Alex Devilee Someren-Eind, de woonplaats van Renée Slegers, die uiteindelijk niet mee gaat naar Canada. Maar Slegers is niet de enige reden van de oranjegekte in het plaatselijke café Jan van Tieskes. Carin, haar zus Anne en haar ouders Martien en Angelique zijn helemaal gek van het vrouwenvoetbal. “De vrouwen trainen heel veel en worden net zo afgebeuld als de mannen”, zegt Angelique in gesprek met Voetbal Centraal. “Toch worden ze veel minder betaald. Daarnaast is vrouwenvoetbal tenminste geen toneelspel. Bij de mannen schreeuwen ze het uit als ze een tikje krijgen.” Carin knikt. Zelf voetbalt ze ook hoog - in de hoofdklasse - , maar verder dan de districtenteams van de KNVB kwam ze niet. “Als ik zou worden gevraagd om bij een profclub te mogen voetballen, zou ik twijfelen. Ik denk dat ik het wel kan, maar ik moet er veel voor opgeven en kan er nou niet bepaald mijn brood mee verdienen. Stel dat ik op de bank beland. Daar heb ik geen zin in. Of ik moet genoeg betaald krijgen. Dat zit er denk ik alleen niet in.” Ondanks de roep om meer aandacht, geld en sympathie voor de vrouwen, is de familie Maas op z’n minst kritisch te noemen. In de eerste helft tegen Canada staan de Oranjevrouwen onder flinke druk en lijden ze veel balverlies. Angelique gooit haar handen in de lucht en Carin kruipt steeds verder weg onder haar deken. Het spel van Oranje is niet om warm van te worden. In de rust vertelt Carin wat ze er van vindt. “Het ging in de loop van de eerst helft wel beter, maar het is nog niet fantastisch te noemen. Alhoewel, tegen China vond ik het vreselijk. Het moet nu dus maar gebeuren. Nederland moet scoren!” Het spel van de Oranjeleeuwinnen in de tweede helft is een stuk beter te noemen. En dat merkt het café ook. De stemming komt er weer in, de geluiden klinken weer optimistisch. De hoop in café Jan van Tieskes is terug. Nederland creëert kansen, die voorlopig alleen maar worden gemist. Manon Melis krijgt de grootste mogelijkheid, maar faalt oog-in-oog met de Canadese keepster. Er klinkt gevloek, maar niet van de familie Maas. Ze blijven hoop houden op een goed resultaat. Even later speelt Vivianne Miedema een tegenstander door de benen. Meteen leeft Carin op. 'Zag je dat, die panna', schreeuwt ze. 'Wat een lekkere was het', roept ze nogmaals tijdens de herhaling. Het is tekenend voor het humeur van alle aanwezigen. Iedereen voelt dat de 1-1 in de lucht hangt. En die valt ook vlak voor tijd, via Kirsten van de Ven. De routinier is tien minuten eerder in het veld gekomen voor Daniëlle van de Donk, een van de voorbeelden van Carin. “Ik houd wel van spelers die doorgaan tot ze er bij neervallen. Daarnaast is Daniëlle ook de kleinste van het veld, net als ik met mijn 1 meter 55.” Van de Ven wordt na goed doorzetten van Lieke Martens aangespeeld door Melis en heeft de tijd om uit te halen. Beheerst knalt ze de bal in de lange hoek: 1-1. Iedereen springt op. De familie Maas juicht. “Een rondje van mij”, roept Martien. Onder het genot van een uitstekend getapt biertje wachten de aanwezigen vol spanning op het verlossende fluitsignaal. Geklap volgt als de Noord-Koreaanse arbiter voor het laatst op haar fluitje blaast. Blijheid en vermoeidheid vechten om voorrang bij Carin. Het is inmiddels ook al drie uur geweest. “Dit is zo belangrijk voor het vrouwenvoetbal en voor de stemming in het team. Stel dat ze hadden verloren. Dan worden ze weer door iedereen de grond in gestampt. Gelukkig gebeurt dat nu niet. Ik hoop dat ze bij de beste nummers drie horen en het respect krijgen dat ze verdienen.”