Rebecca Doejaaren, jonkie van PEC Zwolle Vrouwen

ZWOLLE. Met haar zestien jaar is Rebecca Doejaaren de jongste speelster van PEC Zwolle Vrouwen. Toch heeft de spits al haar eigenzinnige mening over een aantal dingen. “Als mensen zeggen dat wij er met ons team niets van bakken, zal dat ergens vandaan komen.” TEKST: Maarten de Jong De quiz ging naar niet zo goed af en in darten bleek ze ook geen ster. Latje trappen deed Rebecca Doejaaren best aardig. Toch verloor ze in het spel PEC Zwolle Mannen tegen PEC Zwolle Vrouwen van Stef Nijland. Prachtig vond de aanvalster daarentegen de reactie op YouTube van een fan van de Blauwvingers. ‘Is ze 16 jaar??’ stond er. “Is die pas zestien klinkt mooier dan: wow, nu al dertig”, grijnst het talent in gesprek met Voetbal Centraal. “Ik zou écht nog geen dertig willen zijn. Gelukkig ben ik pas begonnen op het hoogste niveau.” Vijftien jaar was ze toen Doejaaren opzien baarde in Zwolle. Dat was niet eens in het eerste elftal, maar bij de Beloften. Ze maakte in haar eerste seizoen doelpunt na doelpunt in de eerste klasse. Toen ze in januari 2015 zestien was geworden, ging ze vast meedoen met het vlaggenschip. Af en toe schoot de tiener er nog een balletje in bij Jong PEC. Ze eindigde met 38 doelpunten op de eerste plaats in de topscorerslijst. Vanaf deze zomer traint ze alleen nog maar mee met het eerste. Dat gaat lekker, vindt ze ook zelf. “Al ben ik niet altijd tevreden, hoor”, zegt ze. “Ik twijfel wel eens aan mezelf of mijn overstap wel de juiste is geweest. Dan heb ik keihard getraind en zit ik op vrijdag als het eerste fluitsignaal klinkt op de bank. Ben ik toch niet zo goed, denk ik dan. Misschien is dat een rare gedachte en moet ik eerst eens naar mijn leeftijd kijken. Met mijn zestien jaar – oké, bijna zeventien – in PEC-1 spelen is best bijzonder.” Maar omdat ze het al een tijdje doet, is het voor haar eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Bovendien vindt Doejaaren het fijn om bij PEC Zwolle Vrouwen te voetballen. “Alles aan deze club bevalt me”, zegt de in het Flevolandse Kraggenburg opgegroeide doelpuntenmachine. “We kunnen gewoon ‘je’ tegen elkaar zeggen. Zelfs Christien Rens, onze verzorgster, wil niet met u aangesproken worden. Er klinkt gewoon ‘hoi’ in de gang, als ik iemand van deze club tegen kom, ook al ken ik die persoon helemaal niet.” Op het veld is het niet alleen maar vriendelijk zijn, weet Doejaaren. “Dat moet ook niet. De trainer (Sebastiaan Borgardijn, red.) en mijn medespeelsters mogen boos op me worden. Anders leer ik niets. Mensen zeggen dingen niet voor niets. Als iemand zou zeggen dat we er niets van bakken, zal dat ergens vandaan komen. We hebben pas drie punten, maar doen altijd ons best. Het is niet leuk en best lastig om bijna altijd te verliezen. We scoren te weinig. Dat is een belangrijk probleem.” Zij moet ook meer goals maken, vindt ze. Ze wist voor de winterstop maar twee ballen in het net te leggen. Dat waren echte spitsengoals, maar toch. “Ik heb te veel kansen gemist”, meent ze. “Maar ik vertrouw er op dat het goed met me komt. Mijn kwaliteit is de één-tegen-één-situatie. Alleen voor de keeper moet je scoren. De weg naar het doel is vrij, alleen de doelvouw staat nog in de weg. Ik denk dat ik weet hoe je een keeper moet passeren. Die kunst moet je wel beheersen. Ik denk dat ik dat doe.” Ook al is ze dus pas zestien jaar.