Kirsten van de Ven, beter geworden dan ze ooit had verwacht

HEESCH. Ze speelde met wereldsterren als Ramona Bachmann, Marta, Vero Boquette en Anja Mittag. Toch bleef Kirsten van de Ven (31) altijd zichzelf: een bescheiden, hardwerkende en intelligente voetbalster. “Ik hoop dat ze me herinneren als mooie voetbalster, maar net zo goed als mooi mens.” TEKST: Maarten de Jong Medespeelsters roemden in Zweden jouw karakter en professionaliteit. Het lijkt dat je bij Tyresö en Rosengård iets los hebt gemaakt. Kirsten van de Ven, in gesprek met Voetbal Centraal: “Nou ja, die clubs hebben veel goede voetbalsters onder contract gehad. Ik heb ook maar gewoon geprobeerd om lekker mee te doen. Het is mooi dat mensen waarderen dat ik mezelf ben gebleven. Iedereen kon bij me terecht voor een praatje. De trainer van Rosengård zei me toen ik wegging dat ik één van zijn beste speelsters ben geweest. Dat is een mooi compliment.” Als je alleen in Nederland had gespeeld, was je niet zo ver gekomen als nu. “Het was de vraag geweest of ik dan überhaupt zo lang door was gegaan met voetbal. Ik bedoel: je kunt in Nederland als vrouwenvoetbalster bijna niet rondkomen. Het was me veel waard om in een echte vrouwenvoetbalcultuur te leven. Ik ben geen opgever en had zeker mijn weg gevonden in Nederland. Neemt niet weg dat ik super blij ben dat ik een van de eerste voetbalsters was die in Zweden mijn geld kon gaan verdienen.” Je bent mondig en denkt goed over dingen na. Ze hadden je meer verantwoordelijkheid moeten geven in Zweden en Oranje. “Ik denk dat de rollen die ik heb vervuld, bij me hebben gepast. Bij Oranje vormden we met een paar speelsters een spelersraad. Ik ben een tijdje tweede aanvoerster geweest, achter Daphne Koster. Toen werd ik door blessures een soort onzekere factor en kreeg iemand anders die taak. Ik ben sowieso meer een leider die achter de schermen werkt. De spelersraad van Oranje heeft betere voorwaarden gecreëerd voor de internationals. We hebben afgedwongen dat speelsters verzekerd zouden worden als ze geblesseerd raakten. Daardoor konden ze beter revalideren en sneller terugkeren. Zulke dingen zijn belangrijk voor de professionaliteit van de sport. Dat zijn zaken die speelsters vroeg of laat enorm waarderen. In Zweden draait het niet echt om hiërarchie. Bij Tyresö en Rosengård had je 22 aanvoersters. Iedereen hoeft daar minder verantwoordelijkheid te nemen. De meiden zijn al wat ouder en volwassener.” Je hebt jarenlang in Oranje gespeeld en was er al bij op het eerste grote toernooi, het EK 2009. Jullie haalden als nieuwkomer de halve finale. Had je achteraf niet moeten winnen? “Schijnbaar was het halen van de halve finale het hoogst haalbare. Je kunt niet zeggen dat we hadden moeten winnen, ook al waren we zo ver gekomen. We werden in de halve finale pas in de verlenging uitgeschakeld. Met een beetje meer geluk hadden we de finale gehaald. Maar moeten winnen… Duitsland was veel verder dan wij. Ze waren volwassener, hadden meer ervaring en meer kwaliteit. Dat heeft ook met de cultuur te maken. Vrouwenvoetbal is daar al meer geïntegreerd in het land. Bovendien hebben de Duitse voetbalsters betere faciliteiten tot hun beschikking.” Twee jaar later volgde het WK. Tenminste, dat was de bedoeling. Begrijp je al dat jullie er niet bij waren? “We werden tweede in een poule met Noorwegen. Noorwegen was, net als Duitsland, verder dan wij. Zo simpel is het. Die landen zijn vrouwenvoetbal eerder serieus gaan nemen dan wij en lopen voor qua ontwikkeling. We zijn met Nederland wel een prima inhaalslag aan het maken.” Op het EK 2013, dat zonder gemaakte doelpunt, hebben jullie gefaald. “Ja, dat vind ik wel. Tot de middenlinie konden we heel goed voetballen, maar aan het aanvallende gedeelte waren we nog niet toegekomen. Dat was te zien op het EK. We hadden eerder stappen kunnen maken in aanvallend opzicht. Het is niet zo dat het toernooi helemaal voor niets is geweest. We hebben veel ervaring opgedaan met spelen van grote wedstrijden.” Je werd topscorer van Oranje op het WK 2015 in Canada. Waren we met jou in de basis dan niet verder gekomen? “We hebben met ons allen ons best gedaan. De bondscoach maakt de keuzes en daar moet je je als speler naar schikken. Ik denk dat ik de minuten die ik heb gehad met beide handen aan heb gegrepen om te laten zien wat ik kan, en ik denk dat ik het team heb geholpen. Het zou raar zijn als ik niet zou geloven in mijn eigen kracht en meerwaarde als speler. Toch kun je nooit van te voren zeggen dat het ook beter zou zijn als een bepaalde voetbalster wel of niet vanaf het begin mee zou doen. Als je veel goede speelsters hebt, kun je tactische keuzes maken. Misschien is iemand er juist heel goed in om een wedstrijd als invaller open te breken. In een team heeft iedereen elkaar nodig.” Anouk Hoogendijk wordt herinnerd als soort van boegbeeld, Annemieke Kiesel-Griffio