Lucienne Reichardt, liefde voor ADO Den Haag én Ajax

AMSTERDAM - Lucienne Reichardt (25) won met ADO Den Haag Vrouwen al de landstitel, veroverde tweemaal de KNVB beker Vrouwen en speelde in de UEFA Women’s Champions League. Maar klaar? Allesbehalve. De middenveldster staat bij Ajax Vrouwen pas aan het begin van haar tweede carrière als profvoetbalster. Vrijdag speelt ze met haar nieuwe liefde tegen haar oude liefde. TEKST: Maarten de Jong Het hart van Lucienne Reichardt lijkt wel op een pot Duo Penotti, maar dan een soort de luxe variant. De linkerkant kleurt groen/geel, vanwege haar liefde voor ADO Den Haag Vrouwen, waarvoor ze maar liefst zes seizoenen speelde. De rechterkant bestaat uit rood met witte delen, als symbool voor Ajax Vrouwen, het team waarin ze nu voetbalt. Bovendien is ze al sinds haar jeugdjaren supporter van het mannenelftal. Hoe bijzonder het dan is dat ze vrijdag met Ajax tegen ADO treft, hoeft niet uitgebreid beschreven te worden. Leuk! ”We spelen in Amsterdam, dus de kans is groot dat ik nu wel de goede kleedkamer inloop”, grijnst Reichardt in gesprek met Voetbal Centraal. In oktober - ze zat toen nog niet in de wedstrijdselectie van Ajax Vrouwen - liep de middenveldster in het Kyocera Stadion pardoes de verkeerde kleedkamer in. Zij achteraf lachen, natuurlijk. “Dat stadion, de hele club ADO eigenlijk, voelt als een soort thuisbasis”, zegt ze. “Er hangen een foto en schilderij van mij aan de muur. Het was heel mooi om terug te keren in Den Haag. Dat vonden de mensen daar ook. ‘Zolang je maar niet speelt,’ zeiden ze tegen me. Een geintje, natuurlijk.” Want hoe je het ook went of keert, de ervaren en gedreven voetbalster was jarenlang één van de bepalende speelsters van ADO Den Haag Vrouwen. Ze droeg zelfs een tijdje de aanvoerdersband. Totdat ze in de zomer van 2014 vond dat het mooi geweest was. “Ik had altijd al wat last van mijn achillespees, maar met een injectienaald er in kon ik toch voetballen. Ik wist dat ik mijn studie Psychologie af zou gaan ronden en had alles al gewonnen wat ik wilde. Het is goed zo, dacht ik toen. Ik ga lekker werken.” Ze kreeg later een baan in het Academisch Medisch Centrum (AMC) en promoveert daar nu. De Master of Science wordt over een aantal jaar dus hopelijk ook Doctor. “Maar oh wee als het dan Doctor Reichardt is. Houdt het maar lekker op Lucienne.” Voetballen deed ze bij OS Lusitanos, in een vriendenteam in de zaal. Samen met onder meer Leonne Stentler, die net als zij last had van haar achillespees. “Haar klachten bleken dezelfde klachten te zijn als die ik had. Via Leonne kwam ik in contact met haar arts. Die heeft me afgelopen juni geopereerd. Ik was dolblij toen hij zei dat ik weer op hoog niveau kon gaan spelen.” Ze droomde van Ajax Vrouwen, omdat ze van jongs af aan al fan was van het mannenelftal uit Amsterdam. “Dus stuurde ik trainer Ed Engelkes een bericht of ik mocht revalideren bij Ajax.” Dat mocht. Ze had vorige week een gesprek met de oefenmeester, die haar een contract aanbood tot en met het einde van het seizoen. Reichardt was trots, maar ze wil meer. De teller staat tot nu toe op slechts één wedstrijd voor Ajax, waarin ze direct Ajacied van de Wedstrijd werd. “Ik ga sowieso nog een paar jaar door met voetballen”, zegt ze. Dat ik nu bij Ajax speel, maakt me ontzettend trots. In Den Haag werd die keuze niet door iedereen goed ontvangen, maar ik sta er achter. Sarina Wiegman, mijn oude trainster, heeft aangegeven ook trots te zijn dat ik weer op het hoogste niveau voetbal. Dat vind ik erg leuk om te horen. De eerste keer dat ik mijn Ajax-shirt zag liggen met mijn naam er op, kreeg ik de kriebels. En ik speelde niet eens. Ik heb er maar snel een foto van gemaakt.” Reichardt mag dan wel de nodige successen hebben behaald, ze is nog niet versleten. ”Dit is mijn tweede voetbalcarrière”, zegt ze. “Ik zou met open armen ontvangen worden bij ADO, maar ik wilde een nieuwe uitdaging en dat is Ajax geworden. Opnieuw die spanning ervaren voor een wedstrijd, was bijzonder. Natuurlijk, met mijn ervaring sleep ik me er wel doorheen. Maar ik ben zó benieuwd hoe ver ik nog kan komen. Oranje? Tsja. Het blijft natuurlijk jammer dat ik die kans nooit heb gehad, want dat wil elke voetbalster.” Dat zou dan een wel heel bijzondere toevoeging zijn aan haar potje met Duo Penotti.