Ajax in de Europa Cup: Bayern, Real en Juventus overklast

Negen keer stond Ajax in de eindstrijd van een Europees voetbaltoernooi. Drie keer, waaronder de eerste en de laatste keer, ging het mis. We duiken in de historie van de Ajax-finales. Lees hier deel vier, de finale van 1973. Met twee Europese bekers op zak kon Ajax zich heel wat permitteren in het begin van de jaren zeventig. Niet deelnemen aan de strijd om de Wereldbeker bijvoorbeeld. Tot groot ongenoegen van de UEFA had Ajax zich in 1971 onttrokken aan de ‘eer’ om tegen de Zuid-Amerikaanse kampioen Nacional Montevideo te gaan spelen om de wereldtitel. Ajax-clubarts dr. Rolink had dit 'om medische redenen' afgeraden. Om Ajax een beetje voor het blok te zetten besloot de UEFA een jaar later om Ajax in de eerste ronde maar vrijaf te geven, zodat de eer van Europa dit keer wel kon worden verdedigd. En het moet worden gezegd: Ajax deed keurig z’n plicht en veroverde na winst op Independiente de eerste van twee Wereldbekers. Pas op woensdagmiddag 8 november, een half jaar na de prachtige 2-0 finale-zege op Internazionale, speelde Ajax in 1972 dus z’n eerste Europese wedstrijd van het nieuwe seizoen. De Amsterdammers reisden daarvoor naar Sofia, waar legerploeg CSKA de tegenstander was. Of beter gezegd: de Bulgaren stonden tegen Ajax in het veld, want van echte tegenstand was zowel in Bulgarije (3-1 voor Ajax) als ook in Amsterdam (3-0) eigenlijk geen sprake. "CSKA geen partij voor knap Ajax", schreef De Telegraaf en daar was geen woord aan gelogen. Tegenstand, dat verwachtte Ajax pas in de kwartfinale. Geen wonder ook met de West-Duitse kampioen Bayern München als tegenstander. De Zuid-Duiters waren een team in opkomst (en zouden na dat seizoen ook drie keer op rij de Europa Cup gaan winnen) en leken (LEKEN!!) een tegenstander van formaat. Ajax-spelers herinnerden zich nog wel dat ze begin augustus 1972 al een tweetal oefenwedstrijden (0-5 in München en 2-1 in Amsterdam) van Bayern hadden gewonnen. Maar dit was de Europa Cup... En dat is heel andere koek, toch? Niet dus! Op 7 maart 1973 werden de Duitsers in het Olympisch Stadion van het kastje naar de muur gespeeld. In de tweede helft wel te verstaan, want bij rust was de stand nog 0-0 geweest. Maar na de hervatting was er voor Beckenbauer en co geen houden meer aan. Haan (53' en 70'), Gerrie Mühren (68’) en Cruijff (89’) waren de doelpuntenmakers, die voor een marge (4-0) zorgden die van de return meteen een formaliteit maakte. Dat werd het helemaal, toen Piet Keizer al na acht minuten profiteerde van een fout van Paul Breitner. Stand 0-1 en meteen ‘game over’. Bayern was vernederd en liet dat merken ook. De resterende tachtig minuten moesten de Ajacieden springen voor hun leven, iets dat trouwens niet echt goed lukte. Mühren moest al snel uitvallen met een knieblessure. De voor hem ingekomen Blankenburg ging vervolgens per brancard van het veld en Johan Neeskens liep bijkans een gebroken neus op. Dat Bayern tussen al dat geschop door ook nog eens twee keer scoorde (en dus met 2-1 won), interesseerde bij Ajax niemand. Zesvoudig Europa Cup-winnaar Real Madrid werd de tegenstander in de halve finales, waarvan de eerste in Amsterdam moest worden gespeeld. Op papier een prachtige affiche; in de praktijk ‘een draak van een wedstrijd' met Ajax-aanvallers die voor de verandering eens niets klaar maakten. Op die 11e april werd Ajax gered door twee verdedigers. Eerst scoorde Barry Hulshoff (67’), daarna Ruud Krol (77’). Toen Real-aanvaller Pirri kort voor tijd ook nog eens tegen scoorde, leek een derde finale op rij voor Ajax plots ver weg. Cruijff leek bang te zijn geweest voor de Spaanse verdedigers en Keizer zou in de return ontbreken als gevolg van een schorsing. Een moeilijke zo niet onmogelijke opgave dus. Althans, dat was de verwachting. Dat Ajax in die tijd echt de sterkste ploeg ter wereld was, bewees het veertien dagen later in het Estadio Bernabéu. Rustig, beheerst en controlerend speelden de Amsterdammers ‘de Koninklijke’ van de mat. Gerrie Mühren maakte kort na rust het enige doelpunt, al hadden het er makkelijk veel meer kunnen zijn: eindstand 0-1. Wéér ging Ajax naar de finale en net als een jaar eerder zou een Italiaanse ploeg (Juventus) de tegenstander zijn. Op de 30ste mei reisden wel 40.000 Italianen naar Belgrado, waar het kleine vliegveld de drukte totaal niet aan kon. Zeker omdat ook 9.000 (slechts 9.000; de successen waren snel gaan wennen en voetbalfans in ons land waren een beetje blasé geworden door alle successen) Nederlanders zich tussen de 93.500 fans in het Rode Ster stadion mengden. Wat ze zagen waren vijf minuten goed voetbal, gevolgd door een treffer van Johnny Rep met daarna 85 minuten Amsterdams resultaat-voetbal en evenzo vele minuten vol Turijnse machteloosheid. Vrij moeiteloos speelde Ajax de 1-0 over de eindstreep, waarna de afscheid nemende ?tefan Kovács door zijn spelers op de schouders werd