John Terry: trouwe clublegende en niets ontziende libero

John Terry nam zondagmiddag op indrukwekkende wijze afscheid van Chelsea. Na jarenlang hondstrouwe dienst zit het tijdperk 'Terry' er op bij The Blues. De geboren captain nam afscheid in stijl. Met de titel. Een portret van de verdediger. John George Terry is een zondagskind en wordt geboren als tweede jongen in het gezin Terry. Samen met zijn oudere broer Paul, die later ook profvoetballer zou worden, gaat de jonge Terry als jongetje naar een zondagclub Senrab, een onbekendere club uit Londen dan waar de voetballer later terechtkomt. Via de jeugdopleiding van West Ham United komt Terry als middenvelder terecht bij Chelsea. Niet veel later wordt hij al omgeschoold tot verdediger. In eerste instantie rechtsback. Een positie waarop hij ook in het Engelse elftal debuteert. Maar voor het zo ver is maakt Terry op 27 oktober 1998 in het League Cup-duel met Aston Villa zijn debuut enkele minuten voor tijd. Zijn eerste basisplaats voor The Blues is ook in de beker, het met 2-0 gewonnen duel met Oldham Atletic later datzelfde seizoen. Het talent van de achterhoedespeler wordt al snel opgemerkt. Zes duels wordt hij verhuurd aan Notthingham Forest om wat ervaring op te doen, het worden de enige wedstrijden die hij niet voor Chelsea zal spelen in zijn loopbaan. De carriere van Terry ontwikkelt zich razendsnel. In het seizoen 2000/2001 is hij al een vaste basisspeler en wordt hij zelfs meteen uitverkozen tot speler van het jaar. Twee dagen voor zijn 21e verjaardag draagt de verdediger al voor het eerst al de captainband van The Blues. Een seizoen later onder Claudio Ranieri is hij dat al een stuk vaker en na het vertrek van Marcel Desailly, de eerste captain, wordt Terry door José Mourinho als de nieuwe aanvoerder gepresenteerd. Relletjes
Toch is de aanvoerder, het boegbeeld van de club, niet altijd van onbesproken gedrag. De man die in 2009 werd verkozen tot 'Vader van het jaar' was gedurende zijn loopbaan ook (te) vaak betrokken bij relletjes. In 2002 werd hij met vrienden Jody Morris en Des Byrne gesignaleerd bij een incident bij een nachtclub. Het kostte Terry het WK van 2002. Hoewel hij een jaar later alsnog zijn debuut maakte voor de nationale ploeg van Engeland, volgt er vlak voor het WK acht jaar later opnieuw een grote rel. Terry, nota bene aanvoerder van het team, heeft een affaire met de vriendin van zijn voormalig teamgenoot Wayne Bridge. Het voorval wordt uiteraard groot uitgemeten in de Engelse pers. Een jaar later is het ook in clubverband raak. De aanvoerder van Chelsea wordt in 2011 verweten dat hij racistische uitlatingen deed tegen Anton Ferdinand, wat Terry zijn vriendschap met broer Rio kost. Terry blijft ontkennen racistisch te zijn geweest, maar wordt uiteindelijk wel veroordeeld door de FA. Het aantal kleine incidenten vormt wel degelijk een schaduw over de loopbaan van Terry. Met name als international heeft het gevolgen. In totaal komt hij tot een kleine tachtig interlands en geen enkele prijs. In 2012 zet hij al vroeg een punt achter zijn loopbaan als international. Ondanks de relletjes blijft de verdediger immer populair. Zeker in de jaren na 2012 neemt de populariteit van Terry opmerkelijk genoeg snel toe. Hij wordt steeds vaker en meer gezien als een hondstrouwe clublegende die Chelsea immer trouw blijft. De waardering stijgt voor zijn tomeloze inzet en verdedigende capaciteiten groeit. Dat hij daarvoor inmiddels ook ruim anderhalve ton per week krijgt, is leuk meegenomen. Terry is zelfs even een tijdje de best betaalde speler van de Premier League. Cult
De populariteit van de robuuste stopper heeft ook te maken met het cultgehalte in zijn spel. Op het veld geeft Terry in letterlijke zin alles. Letterlijk alles. Voor zichzelf heeft dat overigens niet altijd prettige gevolgen: in 2007 in de League Cup-finale tegen Arsenal, die Terry leek te missen maar door een fenomenale revalidatie toch meespeelde, gooit hij zichzelf voor de bal in duel met Abou Diaby. Die trapt vol tegen het hoofd van Terry aan, waarna hij naar de grond ging en zeven minuten 'out' is. Hij herinnert zich niets meer van dat moment. Het is een van de schaarse sportieve dieptepunten uit de loopbaan van de Chelsea-legende. Een andere was ook in een finale, maar dan van de Championes League. In de eindstrijd tegen Manchester United glijdt Terry oog in oog met Edwin van der Sar uit. In plaats van de winnende binnen te schieten en voor het eerst met Chelsea de Champions League te winnen, wordt hij de grote schlemiel van de finale. United staat uiteindelijk met de cup met grote oren in de handen. In 2012 wint 'ie met Chelsea alsnog de Champions League, maar mag hij de beker desondanks niet omhoog houden. Door een rode kaart in de halve finale mist hij de eindstrijd en ziet hij hoe stand-in-captain Frank Lampard de cup omhoog mag houden.