Fleur Kokhuis, de heimwee voorbij in het verre Friesland

HEERENVEEN - Zomerstop, terug naar Albergen. Fleur Kokhuis (18) gaat even bijkomen van haar debuutseizoen in de Eredivisie Vrouwen. Mooi hoor, spelen bij sc Heerenveen Vrouwen, in dat verre Friesland. Toch heeft de tiener nog dromen genoeg. TEKST: Maarten de Jong Het leukste om op een mooie, zomerse dag te doen is als je voetbalster bent en het nog midden in het seizoen is natuurlijk om lekker tegen een bal te trappen. Fleur Kokhuis geniet er van als ze met haar ploeggenoten van sc Heerenveen Vrouwen is. Als ze vrij is, vindt de verdedigster het ook wel erg fijn om met haar vader en moeder op een terrasje te zitten en te genieten van een drankje. Friesland is leuk, er gaat toch echt niks boven het mooie Tukkerland, meent de verdedigster. “Het avontuur bij sc Heerenveen Vrouwen is me mee en tegen gevallen”, zegt Kokhuis in gesprek met Voetbal Centraal. “Het was voor mij als jong meisje heel spannend om ineens het huis uit te gaan. Ik ben echt een moederskindje. Een vaderskindje ook, ja. Ik heb toen ik net verhuisd was slapeloze nachten gehad, omdat ik mijn ouders miste. Ik kan me wel op eigen kracht redden, hoor, maar het is toch wel fijn dat mijn ouders altijd bij mijn wedstrijden zijn komen kijken.” Na een tijdje wende ze aan de mentaliteit in Friesland en aan de gewoontes daar. Het scheelde ook dat ze in dezelfde flat woonde als een aantal van haar ploeggenoten. Tiny Hoekstra spreekt Fries, dus dat wil ook nog wel eens van plan komen. De meeste speelsters zijn die taal niet machtig. “Simone Kets bijvoorbeeld meent dat ze Fries kan, maar dat is écht niet zo”, knipoogt Kokhuis. “Ik hoor ze wel bij het volkslied voor de wedstrijd. Iedereen zingt alleen maar ‘lalalalala’.” Zij zelf kent, zo erkent ze zelf, bijna geen Friese woorden. Haar eigen Twentse accent levert in het hoge noorden wel eens grappige situaties op, zoals in de supermarkt. “Ik vind het zelf helemaal niet mooi hoor, dat ik Twents praat”, zegt Kokhuis. “Laatst was ik in de winkel bij een medewerkster. Ik wilde afrekenen en zij zei het bedrag in het Fries. Ik zeg: pardon, ik snap u niet.. Gelukkig leer ik af en toe wat van Tiny, zodat het in de toekomst beter gaat.” Want ja, Kokhuis wil nog wel even in Friesland blijven voetballen. Na een wat stroeve start met niet zo veel minuten ging het steeds beter. Ze kreeg van trainer Jan Schulting een kans in de basisopstelling en liet centraal achterin zien wat ze waard was. Ze is hard, vindt ze zelf. “En ik ben niet bang. Dat is één van mijn sterke punten. Ik moet het hebben van mijn fysieke kracht en van mijn coaching. Ook op die twee gebieden heb ik mezelf ontwikkeld. Het is een leerzaam seizoen geweest. Ik ben voetballend beter geworden en durf nu meer tegen mensen te zeggen. Spelen bij deze club is goed voor mij.” De voetbalster hoeft dan ook niet te twijfelen waar ze volgend seizoen actief wil zijn: sc Heerenveen Vrouwen. “Ik ben nog niet klaar met leren in Nederland”, zegt ze. Toch heeft Kokhuis wel zo haar dromen. Het buitenland, bijvoorbeeld. “Amerika is mijn grote wens. Daar voetballen lijkt me geweldig. Ik denk dat de mentaliteit daar bij me past. De speelsters daar werken hard en zijn heel fysiek.” Amerika is alleen wel een beetje ver weg bij haar vertrouwde Tukkerland. Gaat ze dat dan wel overleven? “Als je écht dromen hebt, moet je je over dingen als heimwee heen zetten”, meent Kokhuis. “Ik denk dat ik dat kan.”