Wat komt er na de Oranjegekte van onze Leeuwinnen?

In de wereld waarin alles sneller moet, de transferbedragen almaar stijgen en de mogelijkheden onbeperkt lijken, is het soms ook goed om te relativeren. Te kijken naar de kleine dingen die de sport juist zo mooi of bekrompen maakt. Enkele maanden geleden kon je bij een random wedstrijd uit de Eredivisie Vrouwen bij wijze van spreken ongemerkt een bom afsteken. Niemand die het door had. De toeschouwers bij pak 'm beet SC Heerenveen - ADO Den Haag waren op twee handen te tellen. Het vrouwenvoetbal mag in de breedtesport dan in de lift zitten, daar was op het hoogste niveau nog niet zo vreselijk veel van te merken. Helaas. Maar zodra er een Oranjegekte ontstaat in ons land, zijn we niet meer te houden. Voor we het weten gaan we met een Oranje kaas op onze kop naar het stadion. Zeker als het voetbal betreft. Hetzelfde effect zag je in 2007 toen Jong Oranje, ook in eigen land, Europees Kampioen werd. Stadions zaten vol. Het toernooi leefde. Mede, maar ook vooral door het succes. Daarom was de zege van onze Leeuwinnen zondagavond zo vreselijk belangrijk. Oranjegekte is leuk, maar succes is daarin wel een noodzakelijke voorwaarde. Naar een afgang gaat niemand kijken. Maar andersom werkt het ook. Bij een combinatie van Oranjegekte én succes, zijn we nog bereid om met dertig duizend man in een stadion anderhalfuur naar veertig grazende koeien te kijken die Nederland vertegenwoordigen. Als het maar succes en een Oranjefeestje oplevert. Van die Oranjegekheid moet het vrouwenvoetbal van zien te profiteren. Daarmee wil ik het vrouwenvoetbal niet in diskrediet brengen. Zéker niet. Want de openingswedstrijd op het EK Voetbal was het aanzien meer dan waard. Natuurlijk: de Oranjegekte was er al. Maar zo'n overwinning is meer waard dan welke publiciteit of ontmoeting met de koning dan ook. Winnen zorgt voor een kwadratische toename van de Oranjegekte. Zoals die in 2007 ook grootse vormen aannam. Jong Oranje werd geleefd. En de Nederlandse Vrouwen worden ook geleefd. Succes is daarbij, zoals gezegd, een noodzakelijke randvoorwaarde. Gelukkig zorgde Shanice van de Sanden geheel terecht voor die randvoorwaarde. Ze gaf het startschot voor een prachtig feest dat het deze zomer kan worden. Niets Tour de France waar de mannen amper op hun zadel kunnen blijven zitten. Het EK Vrouwenvoetbal it iss, zeker als Oranje het zo goed blijft doen. Laten we hopen dat Oranje inderdaad richting het goud gaat. Of in elk geval de finale. Dat de Oranjegekte het vrouwenvoetbalvirus doorgeeft aan heel Nederland. Niet alleen deze zomer, maar ook daarna. Natuurlijk zijn de verschillen nog groot in de Eredivisie Vrouwen. Maar alleen door een zichzelf-versterkend effect-kan het groeien. Meer toeschouwers --> meer afzetgebied voor sponsoren --> meer sponsoren --> meer geld --> meer kwaliteit --> meer media-aandacht --> meer toeschouwers --> enzovoort. Alleen op die manier zal de competitie groeien en de top van het vrouwenvoetbal in Nederland kwalitatief beter worden en komt er meer concurrentie. Dus ook als de Oranjegekte op het EK voorbij is, zou het mooi zijn of tien of vijf procent uit de volle Galgenwaard van zondagavond ook eens een wedstrijd in de Eredivisie Vrouwen bezoekt. Niet in het Oranje gekleurd. Maar bijvoorbeeld in het groengeel van ADO Den Haag óf het blauwwit van Heerenveen, dat Van de Sanden overigens enkele jaren geleden óók nog droeg. Dat duel zal ook komend seizoen weer een spannende ontmoeting zijn om de plekken in het bovenste deel van de Eredivisie Vrouwen. Het is de moeite waard. Maar alleen als we dat écht doen, is het Nederlandse vrouwenvoetbal ook ná de Oranjegekte en het EK écht geholpen.