EXCLUSIEF - Interview met Aleksandar Stankov

ROERMOND – Ze zijn even oud, voetbalden allebei voor Roda JC Kerkrade en bezitten beiden een Nederlands rijbewijs. Ook hebben de broers een Nederlandse vriendin – oké, wel ieder een ander – en binnenkort een Nederlands paspoort. Toch zou FC Oss-spits Aleksandar Stankov (19) best zonder zijn broer Antonio kunnen voetballen. “Als ik dan veel kan leren en daar ooit sprake van zou zijn, wil ik die kans wel benutten.” TEKST: Maarten de Jong Wie Macedonië zegt, zal in eerste instantie wellicht de naam van Gorgi Hristov noemen, de oud-spits van onder andere NEC. Of misschien wel die van Mile Krstev, die ook in de Eredivisie en in de Jupiler League heeft gevoetbald. En wat te denken van Goran Popov, de centrale verdediger die voor SC Heerenveen heeft gespeeld? Of Samir Fazli? “Maar als je mensen vraagt wie onze beste voetballer is, zeggen ze toch al snel Goran Pandev”, zegt Stankov in gesprek met Voetbal Centraal. “Dat is echt onze nationale held. Het Nederlandse voetbal staat in Macedonië ook goed aangeschreven hoor. Mijn landgenoten kunnen zo alle spelers van Oranje opnoemen. Ik hoef maar aan hen te vragen wie ze kennen en ze komen zo met het complete elftal aanzetten. Van der Vaart, Sneijder, Robben, Van Persie, geen enkel probleem. Ikzelf ben natuurlijk voor Macedonië, maar eigenlijk ook voor Nederland. Als ze tegen elkaar spelen, is dat wat anders. Ja, dan supporter ik toch het meeste voor Macedonië.” Met of zonder broer? Sinds 2008 heeft Macedonië een jonge tweeling op de Nederlandse velden rondlopen. Aleksandar en zijn broer begonnen bij Roda JC Kerkrade, maar zijn nu verhuurd aan FC Oss. “We waren vorig jaar al op proef, maar ze wilden mij niet hebben omdat ik mijn middenvoetsbeentje had gebroken”, vertelt Aleksandar. “Vlak voor deze winterstop, toen ik helemaal fit was, heeft mijn zaakwaarnemer opnieuw contact gezocht met FC Oss en toen waren ze wel geïnteresseerd.” Net na de hervatting maakte Aleksandar zijn debuut. Morgenavond zit hij bij de selectie van FC Oss als de Noord-Brabanders het opnemen tegen AGOVV Apeldoorn. Wat aan het einde van het seizoen gebeurt? “Mijn contract loopt af bij Roda JC Kerkrade en ik weet nog niet of ze me dan nog willen hebben. Wellicht zou ik bij FC Oss kunnen blijven en misschien ga ik wel naar het buitenland.” Mét of zonder Antonio, Aleksandar? “Als ik ooit zonder Antonio zou moeten spelen, zou dat wat mij betreft mogelijk zijn. Als ik dan veel kan leren en er daar ooit sprake van zou zijn, wil ik die kans wel benutten. Maar dat zien we aan het einde van het seizoen wel.” Aleksandar hoeft van zichzelf alleen niet zo nodig weg. Hij woont sinds zijn negende in ons land en krijgt binnenkort een Nederlands paspoort. Handig, meent de spits. “Nu heb ik nog een verblijfsvergunning, straks een paspoort. Dat is toch een stukje makkelijker om door Europa te reizen. En ik vind het hartstikke leuk om in Nederland te zijn. Het zou mooi zijn om hier de rest van mijn leven te blijven.” Aleksandar heeft in Nederland zijn havodiploma behaald. Hij kreeg Nederlandse les en spreekt de taal inmiddels goed. “In het begin was dat nog wel lastig hoor. In Macedonië schrijf je een woord zoals je het hoort, in Nederland is dat niet altijd het geval. Maar inmiddels spreek ik met mijn broer vooral Nederlands, dus ben ik er wel aan gewend.” Sterker nog, Aleksandar vindt het nu af en toe best lastig om een tekst in het Macedonisch te ontleden. Als hij een krant in zijn handen heeft, moet hij toch wel eens met zijn wenkbrauwen fronzen om na te denken wat er nou op papier staat. “Spreken is geen probleem, maar ik merk wel dat als ik een tekst moet lezen het lastiger gaat dan voorheen”, zegt de aanvaller. “Maar na verloop van tijd kom ik er wel uit. Gelukkig maar, want ik wil wel weten wat er nou eigenlijk over een wedstrijd geschreven wordt.” Dribbelen in Macedonië Het gezin Stankov bestaat naast de voetballende broers nog uit hun vader en hun moeder. Ze wonen in een huis in Swalmen, op een paar kilometer afstand van Roermond. Vroeger voetbalden de jongens met hun vriendjes op straat in Macedonië. De toen nog wat opgeschoten broekies speelden op gezette tijden met hun kameraadjes. Dat had vooral te maken met de temperatuur. “Tussen twaalf en vijf was het geregeld veertig graden, dus je was wel gek als je dan ging voetballen”, zegt Aleksandar. “Wij verzamelden ’s ochtends en speelden ook bijna altijd ’s avonds”, legt de jongeling uit. En dat ging er fanatiek aan toe. Geregeld in de blote bast dribbelden de Stankovs er lustig op los met hun vriendjes. “Je moet weten dat families in Macedonië hechter zijn dan in Nederland, we trekken heel veel met elkaar op. Ik bel ook elke dag met mijn neven in Macedonië om te vragen hoe het met hen gaat. Mensen denken wel eens dat Macedonië een derdewereldland is ofzo, maar dat is echt niet het geval hoor. We hadden het daar gewoon goed, gingen naar school en konden onbezorgd voetballen.” Dat Alek