Korpershoek: "Winnaarsmentaliteit begint te komen bij ons"

VELSEN–ZUID – Strak shirt. Gave kleur ook, dat wit. Frank Korpershoek (27) vindt het tenue van zijn Telstar wel wat hebben. Hij speelt er alleen liever in dan dat hij er over praat. Dit seizoen doet hij hopelijk alle 34 wedstrijden mee. Die knieblessures kunnen hem gestolen worden. TEKST: Maarten de Jong Om die ene naam konden zijn ploeggenoten niet heen. Ze noemden hem vorig seizoen vrij regelmatig bij het doornemen van het blessurelijstje. Hij was immers een van de grote afwezigen bij de WitteLeeuwen. Nee, geen Frank Korpershoek in de wedstrijdselectie. Kijk maar op de tribune, daar zit-ie ergens. Frankie is geblesseerd. Nog steeds. Of: alweer. Het ging hem niet voor de wind. Korpershoek noemt zichzelf gekscherend ervaringsdeskundige. Niet dat hij daar nu zo blij mee is. De feiten logen niet en daar heeft hij mee moeten dealen. Gelukkig was daar de fysiotherapeut van de club, met wie hij aardige gesprekken heeft gevoerd. Fijne vent, meent de middenvelder. “We zijn volgens mij wel goede vrienden geworden”, merkt de voetballer op in gesprek met Voetbal Centraal. “Ik vond het ook wel fijn om met hem te praten. Revalideren is mentaal zo zwaar.” Gretigheid en doorzettingsvermogen De controleur kwam nog tot zestien duels bij zijn tot dusverre enige profclub. Hij scheurde eind oktober zijn buitenste meniscus af, herstelde en scheurde tot overmaat van ramp in maart zijn binnenste meniscus af. Moest-ie weer geopereerd worden. Nu was hij er in ieder geval op voorbereid. Oké, het blijft niet leuk. Drie jaar geleden moest hij ook al onder het mes vanwege die binnenste meniscus. Terwijl hij net als zijn teamgenoten gewoon lekker op het veld wilde staan. Voetballen is z’n leven, Telstar zijn passie. Daar is hij altijd binnen no-time. Sinds maart wonen hij en zijn vriendin om de hoek van het Tata Steel stadion. Zestig seconden fietsen en hij kan de dames van de receptie al goedemorgen wensen. Een mooie club, dat Telstar. Korpershoek heeft het goed voor elkaar, vindt hij zelf. “Het is hier zo gemoedelijk”, geeft hij aan. “Dat bevalt me wel.” Gemoedelijk of niet, de club heeft wel ambities. Net als Korpershoek. Weer vijftiende worden, net als vorig jaar, lijkt hem niets. Tiende, of twaalfde, das een veel beter idee. En dan het liefste tiende, met zicht op de Jupiler Play-offs. Want je speelt natuurlijk wel altijd ergens voor. En dat afgelopen seizoen is verleden tijd. Verklaringen zoeken voor de teleurstellende eindnotering blijft sowieso moeilijk. Geef maar eens aan waar het aan heeft gelegen. Een idee heeft Korpershoek wel. Iets met gretigheid en doorzettingsvermogen. “Ik heb vroeger de beste resultaten gehaald met een ploeg met misschien kwalitatief minder goede spelers, maar wel met jongens die echt wisten wat winnen was. Die mentaliteit zie ik dit seizoen ook een beetje komen.” Hij kon toen hij geblesseerd was in ieder geval niet van waarde zijn voor zijn elftal. Natuurlijk ligt het wel of niet presteren van een team niet aan één speler. Of je moet Messi of Cristiano Ronaldo heten. Maar met Korpershoek spelen of zonder Korpershoek spelen, daar zit vast wel een verschil tussen. De goede kant op “Er schieten nu tientallen dingen door mijn hoofd”, grijnst Korpershoek. “Je hoopt natuurlijk altijd dat ze je missen als je niet mee doet. Ik denk dat ik niet veel ballen bij de verkeerde kleur shirt inlever, tactisch sterk ben en goed voor mijn verdediging blijf spelen. En ik kom altijd kapot van het veld.” Net als zijn teamgenoten trouwens, dat laatste. Daarin heeft zijn team de grootste winst ten opzichte van vorige seizoenen geboekt. Zoveel heeft hij in die korte tijd al geconstateerd. Niet opgeven en knokken. Laten zien dat Telstar er alles aan doet om de drie punten te pakken. “Daar zijn we de afgelopen drie, vier jaar in tekort geschoten. Deze strijdlust krijgen de supporters nog 31 wedstrijden van ons te zien”, belooft hij. “Dat mag ook wel. Inzet is het minste dat je kunt geven.” De reserve-aanvoerder verzaakt niet. Doet zijn werk zonder praatjes of grote mond. Natuurlijk heeft hij zijn zegje wel klaar als het moet. Als ervaren speler luisteren de jonkies naar hem. Op de hoogste trede van de spreekwoordelijke ladder staat hij niet. Daar is Jerold Promes als aanvoerder de aangewezen persoon voor. “Jerold is een van de jongens die goed aanvoelt wanneer iets moet worden gezegd”, meent Korpershoek. “Hij is zowel binnen als buiten het veld een leider. Het mooiste is als je twee of drie van zulke types hebt waar iedereen naar luistert. Er moet hiërarchie zijn in een team. Als de jonge spelers de overhand nemen, wordt het een speeltuin. Een aantal voetballers staat nu op en maakt duidelijk wat er moet gebeuren. Dat is goed. We gaan de goede kant op.” En dat doet Korpershoek deugd. Als iedereen zijn taken uitvoert en Telstar als team speelt, kan zij ver komen. Hoe ver is altijd afwachten. “Kampioen word