Emilie Fillion, klaar om te knallen voor FC Twente Vrouwen

HENGELO – Pff, wat duurden zes weken lang. Niks aan ook, wachten tot je fit bent. Emilie Fillion (23) is tot nu toe een beetje een pechvogel. Gelukkig is ze hersteld van pfeiffer. Nu dus op naar meer wedstrijden voor FC Twente Vrouwen. Zondag kan ze haar rentree maken. TEKST: Maarten de Jong Wandelen door het huisje van Fillion lijkt wel op een speurtocht. De aanwijzingen zijn geen broodkruimels of pijlen, maar papiertjes. Talloze briefjes zijn voorzien van Nederlandse woorden. “Dat hebben mijn vrienden voor me gedaan”, lacht de Canadese in gesprek met Voetbal Centraal. “Ik lees eerst wat er staat voordat ik een voorwerp gebruik. Dat is de manier op de taal te leren. Google Translate helpt me als ik een woord niet uit kan spreken.” Uiteraard staat het woord dat haar de afgelopen weken het meest bij is gebleven niet netjes genoteerd. Van die pfeiffer werd ze ook niet echt vrolijk. Verdraaid ook. Zes weken toekijken is geen pretje. “Misschien heeft een jetlag of de verandering van de leefomgeving mijn lichaam zo zwak gemaakt”, peinst Fillion. “Ik was in het begin zo moe dat ik amper sliep en trainde.” Ze viel in februari nog wel in tegen RCL en Standard Luik. Ook toen voelde ze iets, maar thuisbrengen kon ze dat niet. Gelukkig heeft de dokter nu groen licht gegeven. Zij is er weer klaar voor om te knallen. Wel was ze een beetje een pechvogel. De dag voor de allereerste wedstrijd van FC Twente Vrouwen in de Amsterdam ArenA hoorde ze dat ze pfeiffer had. Mocht ze dus niet meedoen in de topper tegen Ajax Vrouwen. Toch kon ze dat relativeren. “Het was niet mijn schuld dat ik ziek was.” Genieten deed de aanvalster alsnog. “Daar zijn was al geweldig. Ik heb over de grasmat gerend en tegen een bal getrapt. Dat was prachtig. Normaal gesproken zie ik zulke stadions op tv, nu mocht ik er zelf in lopen. Bovendien wonnen we. Ik had geen reden tot klagen.” Spelen in grote stadions in haar toekomstdroom. Niet voor niets maakte ze in de winterstop de overgang van Dayton Dutch Lions naar FC Twente Vrouwen. Voetballen in Amerika was leuk, maar nu is ze professional. En tegen een bal trappen in Canada, dat is al zeker vijf jaar geleden. Vroeger combineerde de Montrealse voetbal zelfs met basketbal. Leuk, maar als ze mag kiezen, doe haar nu dan maar dat spelletje met haar voeten. “Ik kon een contract krijgen bij FC Twente Vrouwen en mocht spelen in het stadion. Die kans kon ik niet weigeren.” Bij Dayton Dutch Lions ging het wel geregeld over de ploeg uit Enschede. “Afgelopen jaar hoorde ik dat FC Twente Vrouwen geïnteresseerd was in enkele van onze speelsters. Mary Kok-Willemsen belde me en vroeg me of ik voor mijn kans wilde gaan. Dat leek me geweldig. Het is mijn droom om me naast mijn school te storten op het voetbal.” Of Fillion blijft, weet ze nu echt nog niet. Haar contract loopt tot het einde van het seizoen. Eerst maar lekker voetballen. Zondag speelt haar team in de kwartfinale van de KNVB-beker Vrouwen. Zij is van de partij en hoopt op minuten. In de tussentijd blijft ze oefenen op de Nederlandse taal. “Ik vind het fijn om thuis te zijn. In de kleedkamer krijg ik soms hoofdpijn van al die ratelende stemmen die vreemde Nederlandse woorden spreken. Wel vind ik het geweldig om hier te zijn, zelfs als ik niet versta wat er gezegd wordt.” Sommige woorden kent ze nu wel. ‘Doelpunt’ nog niet. “Ik houd het wel bij goal. Hopelijk kan ik dat woord snel uitspreken op het veld.” Maarten de Jong // Voetbal Centraal