"Heb altijd gezegd dat ik liefst topcoach en topmanager word"

HENGELO. Ben ik trainer, coach of manager? Het is de vraag waar de van FC Twente Vrouwen afscheid nemende trainer Arjan Veurink (29) over na gaat denken. Zijn toekomst ligt open. Mannen- en vrouwenvoetbal bekoren hem beide. Een monoloog, over sterktes en zwaktes, de KNVB en leiding geven. TEKST: Maarten de Jong “Ik denk dat ik redelijk goed weet wie ik ben”, zegt Veurink in gesprek met Voetbal Centraal. “Aan de andere kant is het zo dat ik beter moet worden en niet uitgeleerd ben. Acht jaar geleden dacht ik heel anders over voetbal en leiding geven dan ik nu doe. Een trainer vormt zichzelf en zijn eigen visie. Ik kan me voorstelen dat ik in de toekomst, door de ervaringen die ik op doe, over sommige dingen weer net iets anders na ga denken. Ik weet wat ik kan en wat ik minder goed kan. Trainer zijn is net als voetballer zijn. Je probeert dingen die je goed doet top te maken en dingen die je minder beheerst te verbeteren. Ik ben iemand die weet wat hij wil met zijn speelwijze. Tactisch een team neerzetten, is geen probleem. Mijn speelsters weten over het algemeen goed wat ze moeten doen. Daarnaast is structuur aanbrengen een van mijn sterke punten. Ik heb mijn zaakjes goed voor elkaar en laat niets aan het toeval over. Dat hele gestructureerde is ook een valkuil. Als er onverwachte dingen gebeuren, kan het bij mij langer duren totdat ik die op heb gelost dan bij iemand anders. Dan moet ik heel goed luisteren naar andere mensen en niet angstvallig zijn. De grootste stap die ik afgelopen jaren heb gezet, is het leren managen van het team. Dan heb ik het over het herkennen van de processen die in de spelersgroep gaande zijn. Als trainer ben je ook een teammanager. Ik heb er elk jaar voor gezorgd dat het team speelt naar de kwaliteiten die zij heeft. Dat ik mezelf heb kunnen ontwikkelen, komt ook door de speelsters. Zij hebben me beter gemaakt. Het is belangrijk dat bij FC Twente Vrouwen een klimaat was waarin dingen gezegd konden worden, zonder dat je direct het idee had dat je daar keihard op afgerekend werd. Ook mensen om me heen hebben me stappen doen zetten. Dankzij Mary Kok-Willemsen, oud-trainster en manager vrouwenvoetbal van FC Twente Vrouwen, ben ik gegroeid. Zij was heel anders dan ik ben. Wat ik heb heeft zij niet, en wat zij heeft, ontbreekt bij mij. We zijn tegenpolen. Dat botst vaak, maar wij wisten elkaar ook te waarderen. Op tactisch gebied en op mentaal gebied heeft ze me sterker gemaakt. Werken met Sander Boschker (vorig seizoen keeperstrainer, red.) en Ellery Cairo (assistent, red.) heeft me ook geholpen. Zij hebben ervaring als profvoetballer en die heb ik niet. Zij hebben alles meegemaakt en kunnen refereren aan hun eigen ervaringen. Bepaalde inschattingen die ik maak, zouden zij niet hebben gemaakt. Het zijn van die kleine dingentjes, die details, die zij zien en die ons als team sterker maken. Ook andere stafleden om mij heen hebben bijgedragen aan mijn ontwikkeling. Mijn streven is altijd geweest om de beste en sterkste mensen om me heen te verzamelen. Mensen met een eigen mening en kijk op voetbal en teamprocessen. Voorlopig blijf ik vol houden dat ik goed in het vrouwenvoetbal zou kunnen blijven werken. Mijn volgende stap zou ook kunnen zijn dat ik iets heel anders ga doen. Dat is bijvoorbeeld in het jongens- of mannenvoetbal. Ik zoek een organisatie die ik verder kan helpen, maar ook eentje die mij verder kan helpen. Ik zou best met een andere ploeg uit de Eredivisie Vrouwen kampioen kunnen worden. Ik denk dat de belangrijkste kracht van FC Twente Vrouwen altijd is geweest dat er een team op het veld stond dat speelde naar de kwaliteiten van het elftal en het individu. Ik hoor ook van de buitenwereld dat FC Twente speelt met een bepaalde passie en onverstoorbaarheid. Het team gaat er altijd voor, wat de stand ook is. Dat is denk ik wel iets waar ik een belangrijke rol in kan spelen. Je hebt in de voetballerij de trainer, de coach en de manager. Ik heb altijd gezegd dat ik het liefst een topcoach en topmanager zou willen worden. Daar moet je ook een toptrainer voor zijn, maar als je dan werkt in het prestatieklimaat, zou ik het liefst goede mensen naast me willen hebben staan op het veld. Ik zie mezelf zeker manager worden en sluit het niet uit dat ik mezelf in die rol zou kunnen ontwikkelen. Ik zou goed voor de KNVB kunnen werken, maar het dagelijks bezig zijn met spelers vind ik op dit moment heel leuk. Als trainer ben je een soort van manager. Dat gaat hand in hand. Ik kan niet nu al een keuze maken voor een van beide dingen. Als ik écht manager wil worden, moet ik me specifieker gaan ontwikkelen. Dat betekent meer ervaring opdoen. De keus tussen trainer, coach en manager gaat op een bepaald moment in mijn leven komen. Het is een beetje een kruispunt waarop ik nu sta. Mijn vertrek bij FC Twente Vrouwen dwingt me er toe om na te gaan denken.”